Contrapunt

Voor het eerst na lange tijd heb ik me weer ergens aan verbonden, heb ik gereageerd op een oproep: deel uitmaken van een nieuw op te richten leeskring. Het is verfrissend, want ik ken er nauwelijks iemand van.
De groep kwam voor de tweede keer bij elkaar. Iedereen had zich in het boek verdiept en het gesprek verliep plezierig met aandacht voor elkaar.
Contrapunt van Anna Enquist was door mij aangedragen en hield de gemoederen aardig bezig. Je leert elkaar al gauw wat beter kennen als het boek waar je over praat de meeste mensen na aan het hart ligt. Dat was niet bij iedereen zo, maar die verschillen leveren juist gespreksstof op.
Er was commentaar op de korte zinnen van Anna. Ze was te weinig emotioneel, vond iemand. En dat terwijl ik de emoties onder de woorden door voelde stromen. Sommige fragmenten had ik zelf geschreven kunnen hebben, zo bekend klonken de woorden, zo identiek was de beschreven gebeurtenis, het verlies van een kind.
Het was een fijne avond, zo helemaal ‘mijn ding’, het boek in de hand, de Goldbergvariaties van Bach op de achtergrond. Anton neemt het boek mee als we met vakantie gaan. De pianistische verhandelingen over de moeilijkheden bij het instuderen van die variaties zullen hem meer aanspreken dan mij.
Het boek heeft me de hele dag bezig gehouden, zindert nog steeds door mij heen, net als toen ik het voor het eerst las. Ik ben de tuin in gegaan. Bezig zijn, dat is het beste in zo’n geval. Het geratel van de buxusschaar weerklonk tot de batterijen leeg waren. Op dat moment dreigde mijn rug het ook te begeven en vroeg om rek- en strekoefeningen. Alles op zijn tijd. Op naar het volgende boek: Onafhankelijke mensen van Laxness, een schrijver uit IJsland. Nooit van gehoord. Hij heeft in 1955 de Nobelprijs voor literatuur gewonnen.