Bij een geluidloos tv-scherm wachtten we in de loveseat op de komst van het nieuwe jaar. We voelden ons allebei onzeker, hielden elkaar vast alsof we zeggen wilden: ik ben bang, maar ik wil niet bang zijn en ik heb je nodig om door te gaan.
Een jaar geleden hadden we er geen idee van wat ons te wachten zou staan. Nu weten we dat evenmin. Het enige wat we helemaal zeker weten is dat we nog meer met elkaar verbonden zijn dan we ooit waren. En verder is alles anders. We zullen ons er altijd van bewust zijn dat Antons hart kwetsbaar is, maar we zullen het niet noemen, het alleen laten blijken in kleine dingen, kleine voorzorgen. Ons leven is rustiger, maar dat is natuurlijk relatief. Als ik denk aan de voorbije kerstdagen dan voel ik weer onze emotie hoewel we ons best deden de kinderen er niet mee lastig te vallen. Ze waren er allebei, Mieke en Marius, allebei met hun partners. Aan het eind van dat moeilijke jaar 2008 was dat iets heel bijzonders.
Ik heb de laatste maanden niet meer over Mieke geschreven. Wat haar in die tijd overkwam was zo persoonlijk en teer, dat ik daar bijna geen woorden voor had, alleen nog afwachten kon hoe het zou aflopen. Ze was door Hans, een goed vriend van Benno en haarzelf, in contact gebracht met Max. Ik vond het veel te vroeg en zei dat ook. Maar Hans hield vol dat het goed was en ik had niets meer in te brengen. In die maanden zagen we Mieke veranderen van een mat, lusteloos meisje in een stralende, zelfbewuste jonge vrouw, die weer toekomst ziet. Deze vriendschap doet haar goed en we wachten af hoe het verder gaat. Ze heeft haar leven weer in eigen hand genomen, heeft werk gevonden dat haar ligt en we maken ons geen zorgen meer. Met dank aan Hans.
Ik was voorzichtig, durfde bijna niet te geloven dat een nieuwe toekomst gloorde. Alleen aan heel goede vrienden vertelde ik over Mieke's nieuwe partner. Ik vreesde ongezouten kritiek, dat het veel te snel was, of dat het verdriet nogal snel voorbij was. Een goede vriendin hielp me daar overheen met de woorden: 'Dat kan heel goed naast elkaar bestaan'. Hoe dankbaar was ik haar om die woorden, want ik wist dat ze uit ervaring sprak en dan zeggen woorden zoveel meer.
In deze zelfde periode ontmoette Marius zijn Michelle en kwam haar heel snel voorstellen. Dat was bijzonder, want nooit eerder nam hij een vriendin mee naar huis. En zo werd ons huis met kerst het centrum van liefde en ontmoeting. Marius kwam de keuken in waar ik iets aan het klaarmaken was, sloeg een arm om mijn schouder en gaf me een zoen. 'Fijn hé mam!' zei hij lachend. Ik werd helemaal warm van binnen en keek hem vochtig aan. 'Het is geweldig allemaal.'was alles wat ik kon uitbrengen. En aan tafel zat Anton aan het ene uiteinde en ik aan het andere. Tussen ons in zaten twee verliefde stellen. Het was ongelooflijk waar.
De laatste uren van 2008 hielden Mieke en Max ons gezelschap om een uur voor het geweld los zou barsten naar zijn ouders te vertrekken. Hoe normaal allemaal. En wij vonden elkaar terug in de loveseat met het beeld van twee gelukkige jonge mensen op ons netvlies. De veerkracht van Mieke heeft zijn weerslag op ons. We gaan door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten